A pataca : 2019

lunes, 16 de diciembre de 2019

Ligazón á curta:

Guión (mal feito) Non sabía como adxuntar un arquibo de texto así que o pego. Notaras que na curta non aparece todo o do guión. Estar, está todo grabado, mais por falta de tempo vinme forzado a eliminar certas cousas:

Primeira escena, a pantalla está en negro e pódese escoitar una voz masculina falando con alguén descoñecido.

-Qué pasa? Dáseche por non falar? Pois... ben que falabas no xuízo en contra miña, verdade?

Logo disto escóitase un disparo ou algo polo estilo, acompañado dun silencio. Comeza a introdución da curta cunha música relativamente alegre. Mentres soa esta, podemos ver un adolescente - home na cama, vestido de traxe e moi ben peiteado. Está esperto. Sona o espertador e comeza a prepararse dunha maneira bastante peculiar, mal vestido. Peitearse raro. En xeral móvese dunha forma moi estraña. Antes de saír da casa agarra un coitelo da cociña e cando sae de plano, mostrase en pantalla o título da curta “E de engano”. O home sae da súa casa e diríxese cara algún lugar mentres se move ó son da música e fai algunha paiasada. Durante este transo de tempo amosaranse os créditos iniciais. A escena remata co home chegando ó fronte dunha casa.

Seguinte escena: Un rapaz atópase nun salón a escuras, está no sofá xogando a algún videoxogo. De fondo escóitase unha música bastante sinistra. Comezan a soar pequenos ruídos. O rapaz dáse de conta e pausa o videoxogo, a música inquietante para, posto que proviña da televisión. Levántase do sofá e diríxese cara un balcón do salón, cara onde estaban a tirar pedriñas. Ao saír pode ver abaixo o home do principio da curta saudándoo.

Lois: (fala de forma moi informal) Ola! Ves por mamá? Non está agora.

Luismi: Que va,veño ver se ves dar unha volta.

Lois: Prfff Ahora? Taba xojando

Luismi: A ver oh, invítoche a aljo.

Lois pon mala cara e cerra a porta do balcón. Luismi quédase mirando cara ela. Pasado un rato ábrese a porta da casa e sae lois mentres se pon un abrigo.

Lois: Veña, imos.

Nova escena. Luismi e Lois están sentados na mesa dun bar, un en fronte doutro. Lois ten un refresco e unha bolsa de patacas ou algo polo estilo. Nun primeiro plano de Luismi pódese ver que está a mirar para a mochila onde leva o coitelo ou pistola.

Lois: Bueno qué? Qué querías?
Luismi: Hum?

Lois: Digo eu, non queres falar ou algo? Como che vai no traballo novo? (Lois come as patacas de forma moi basta e sen vergoña algunha)

Luismi: Ah bo, nada. Despedíronme.

Lois: Pero que dis?! Xa van 4.

Luismi: Xa tio pero..

Lois: Mira, coñezo un sitio onde tiñan colgado un cartel de traballo.

Luismi: Non creo que necesite traballo agora mesmo.

Lois: Boh, veña oh. (Lois apura a beber o refresco) Tes que traballar de algo, se non de que vas vivir?

Luismi volve mirar cara a mochila.

Luismi: Tes razón, veña, imos.

Lois: Non pensarás ir así? Pareces parvo.

Luismi: E como suxires que pareza máis intelixente?

Lois quita as gafas para pensar. Mira para elas e logo para Luismi.

Nova escena, Luismi está nunha oficina falando cunha persoa.

Persoa: Bueno, polo que leo aquí... (Enfócase o currículo feito por Lois de mala maneira, con faltas de ortografía) Vostede sabe... (xa se mirará)

Plano de Luismi mira cara a ventá ou porta onde está Lois asentindo coa cabeza. Luismi asinte feliz cunhas gafas pintadas na cara con rotulador.

Nova escena. Luismi e Lois camiñando pola rúa.

Lois: Non consigo entender porque non che colleron. Es o empregado perfecto.

Luismi: Non creo que saber (...) sexa moi útil na repostería.

Lois: Como sexa, xa vai sendo tarde. Mellor vou para casa que se non cabréase mamá.

Luismi mira cara a bolsa do arma.

Luismi: Ah si… mamá…

Lois: Qué pasa? Podes estar tranquilo. Non lle direi que estuben contigo hoxe.

Luismi está empampanado mirando a bolsa. Lois mira cara él.

Lois: Sabes? Realmente paréceme una estupidez o que fixo. Non me pareces nin tolo, nin demasiado peligroso para min, como di o xuíz.

Luismi mira para él.

Lois: Non te preocupes, seguro que algún día che deixa volver a casa. Sempre a intento convencer. Ao fin e ao cabo, somos irmans.

Luismi: Si, si que o somos. Os mellores,verdade?

Lois: Por suposto.

Lois érgese.

Lois: Veña, voume antes de que me castigue. Vémonos outro día. Chao!

Unha música de tensión comeza a soar.

Luismi: Chao…

Lois comeza a irse. Luismi érguese tamen mirando cara el. Colle a bolsa moi lentamente, saca a pistola e comeza a apuntala cara Lois. Pouco a pouco siguea xirando cara si mesmo. A pantalla ponse en negro cun son de disparo.

https://www.youtube.com/watch?v=i_7ihsDBqKg&t=114s